Na tom składają się teksty autorstwa dziewięciu badaczy []. Na podkreślenie zasługuje fakt, że Autorzy niezależnie od siebie wykazują duże zaangażowanie profesora Raabego w organizację uniwersytetu w Lublinie co istotne według wzorców przedwojennych. Jako rektor publicznie (wbrew już sformułowanym dążeniom władz oświatowych) opowiadał się za autonomią szkół wyższych, starał się ograniczyć wpływ czynników partyjnych czy, szerzej, politycznych, dbało o rozwój bazy materialnej uczelni i polepszenie tragicznych wręcz warunków bytowych kadry uniwersyteckiej i studentów. Również jako ambasador w Moskwie cechował się znacząca niezależnością i był raczej trudno sterowalny []. Raabe w swojej pracy skoncentrował się na tym, co jak się wydaje uważał za najważniejsze, a zarazem możliwe do realizacji, to znaczy kwestii przyspieszenia wyjazdu Polaków ze Związku Radzieckiego do kraju. Zresztą na tym polu w końcu odniósł spory sukces []. Jest to poważne, solidne i wiarygodne z naukowego punktu widzenia opracowanie, które jak sądzę będzie też musiało być wzięte pod uwagę w czasie dotyczącej między innymi Henryka Raabego akcji dekomunizacji. [Z recenzji prof. dr. hab. Jerzego Eislera]