Nazywam się Aspyn, pracuję w domu opieki jako koordynatorka i lubię swoją pracę. Ale kiedy dostaję zadanie, żeby podczas spacerów pilnować jednego z naszych pensjonariuszy - a dokładniej jego wnuka, który bez ostrzeżenia może go zabrać z domu - nie jestem z tego zadowolona. Zwłaszcza gdy odkrywam, że tego wnuka całkiem dobrze znam! Powody, dla których Troy Serrano nie powinien mnie pociągać: Po pierwsze: jest zrzędliwy. Po drugie: ponad dziesięć lat temu chodziliśmy razem do liceum i nie można powiedzieć, że byliśmy przyjaciółmi. Po trzecie: to były chłopak mojej przyjaciółki. I tak mogłabym wymieniać dalej. Więc mam pecha i cztery godziny tygodniowo muszę przeżyć jego nieznośne, wyniosłe zachowanie i wysłuchiwać niechcianych rad. Wkrótce jednak przekonuje mnie, jak bardzo się zmienił… W końcu powoli zaczynamy się rozumieć, a nasze spacery stają się tym, na co naprawdę z niecierpliwością czekam. Co się ze mną dzieje? Widocznie źle zrozumiałam treść zadania, które dostałam. Bo na pewno nie obejmowało ono tego, że wnuk naszego pensjonariusza zacznie mnie pociągać, że kiedy zamknę oczy nocą, będę o nim myśleć i wyobrażać sobie, jak to byłoby przespać się z nim chociaż raz! Nienawidzę się za to, że fantazjuję o facecie, do którego kompletnie nie pasuję. O facecie, któremu kiedyś zarysowałam auto kluczem (to długa historia, ale zasłużył). To nic więcej niż fantazje. Aż do tej nocy w barze, kiedy przypadkowo wpadliśmy na siebie z Troyem i całe nasze nagromadzone frustracje wypłynęły na powierzchnię. Mimo to jestem przekonana, że to nic nie znaczy. Przecież nie jest możliwe, żeby facet, którego nienawidzę, był jednocześnie tym, bez którego nie potrafię żyć!