Zielenookiej grzywaczy: Spotkaliśmy się piętnaście lat temu, prawie dokładnie tego samego dnia, kiedy przeprowadzałem się na akademik NYU w Senior House, tuż obok twojego pokoju. Mówiłaś, że byliśmy nierozłącznymi przyjaciółmi. Lubię myśleć, że to było coś więcej. Żyliśmy z niczego, tylko z radości, że się odnaleźliśmy dzięki muzyce (byłaś zapatrzona w Jeffa Buckleya), fotografii (ciągle cię fotografowałem i nie mogłem przestać), włóczeniu się po Washington Square Park i tych wszystkich dziwnych zajęciach, które wykonywaliśmy, żeby zarobić pieniądze. W tamtym roku więcej dowiedziałem się o sobie niż kiedykolwiek wcześniej. A jednak z jakiegoś powodu się rozstaliśmy. Latem po ukończeniu studiów straciliśmy kontakt, gdy wyjechałem do Ameryki Południowej, żeby pracować dla National Geographic. Kiedy wróciłem, ciebie nie było. Wciąż trochę nie jestem pewien, czy nie naciskałem na ciebie zbyt mocno po tym ślubie… Potem cię nie widziałem aż do miesiąca temu. Była środa. Huśtałaś się na palcach i utrzymywałaś równowagę na grubej żółtej linii biegnącej wzdłuż krawędzi peronu metra, czekając na linię F. Nie zorientowałem się od razu, że to ty, a potem było już za późno - zniknęłaś. Znowu. Wypowiedziałaś moje imię, widziałem to na twoich ustach. Próbowałem zatrzymać pociąg, żeby móc się przywitać. Gdy tylko cię zobaczyłem, wszystkie uczucia i wspomnienia młodości mnie zalały i większość następnego miesiąca spędziłem, zastanawiając się, jak żyjesz. Może zwariowałem, ale czy nie poszłabyś ze mną na lampkę wina, żeby nadrobić te ostatnie piętnaście lat?