Z Hunterem zaczęliśmy od końca. Poznaliśmy się na weselu - on należał do przyjaciół pana młodego, ja do przyjaciół panny młodej. Przez całą uroczystość ślubną spoglądaliśmy na siebie. Iskrzyło między nami. Potem złapałam bukiet, a on podwiązki. Kiedy w końcu zaprosił mnie do tańca, między słowami zaproponował, żebyśmy dali upust naszej wzajemnej atrakcyjności. Jego nieokrzesana gęba chyba miała mnie odstraszyć, ale stało się odwrotnie. Z jakiegoś powodu strasznie mnie to podniecało. Skończyliśmy razem w hotelu. Następnego ranka wróciłam do Nowego Jorku i zostawiłam mu na stoliku nocnym fałszywy numer telefonu. Często o nim potem myślałam, ale po ostatnim nieudanem związku byłam zdeterminowana, by puścić takich facetów w niepamięć. Rok później spotkaliśmy się z Hunterem na chrzcie dziecka naszych przyjaciół. Atrakcyjność nie zniknęła, wręcz przeciwnie. Napięcie między nami było niemal namacalne. Tym razem poprosił o mój prawdziwy numer telefonu. Dałam mu numer do mamy. Miała niezwykły talent - swoimi rozmowami o małżeństwie i dzieciach potrafiła odstraszyć każdego faceta. Wydało mi się to zabawne, dopóki mama faktycznie do niego nie zadzwoniła. Jakimś cudem udało mu się ją sobie zjednać. Nie mogłam w to uwierzyć. Potem oznajmił, że leci do Nowego Jorku załatwić sprawy zawodowe i zaproponował, żebyśmy te osiem tygodni, które spędzimy w tym samym mieście, poświęcili wzajemnym igraszkom seksualnym. Może w ten sposób w końcu wyrzucimy się z głowy. Osiem tygodni świetnego seksu bez zobowiązań? Co mogłam stracić? Byłam przekonana, że nic. To przecież miała być tylko fizyczność. Całkowicie bez miłości. Tylko że, jak to mówią - jak sobie pościelesz...