W głównej roli statyści, czyli Dwanaście opowiadań o bohaterach drugiego planu Jest sama z dzieckiem, a potem razem spędzają „bizantyjskie” Święta na jedną noc. On siedzi w samochodzie na podgrzewanym siedzeniu i czuje się jak Hiob na stosie popiołów. Pasja w saloniku u Šoupalów przeradza się w roiście postaci. Rozmowa o „miłościach, które przetrwały” kończy się relacją z łóżkowych pól bitewnych. Psuje się samochód, życie bierze w nawias, a człowiek bezskutecznie szuka, gdzie by mógł przystanąć. Już dawno zapadł zmrok, a nad wejściem do Parkhotelu Nebesa wisi napis „Zamknięte”. Prozaiczka, która swoimi poprzednimi książkami zdobyła zasłużoną uwagę krytyki i czytelników, przedstawia niezwykły zbiór opowiadań. Przyciąga nie tylko czytelnymi i wiarygodnie zarysowanymi postaciami, lecz także precyzyjnym stylem. Uważnemu czytelnikowi nie umknie, że poszczególne opowiadania za pomocą drobnych powtarzających się motywów niepostrzeżenie podają sobie dłonie. Spoiwem dzieła nie jest więc tylko cykliczny czas, wyrafinowane powiązania, lecz także postaci, które widzieliśmy na stronach tylko przelotnie lub wcale. Ten przelotny nastrój jest może uniwersalny. Czy w naszych życiach jesteśmy głównymi bohaterami, czy tylko statystami? Sezon się kończy (nieistotne jaki) i drzwi (nieistotne które) powoli się zamykają. Czy to wszystko? Ale nagle, bez ostrzeżenia, przez nasze „znużone zmęczenie przenika złota strzała świadomości, że to jednak szczęście”.