Przyznaję, spartaczyłam to.
Błąd numer jeden: Poprosiłam Petera Barnidge o pracę.
Błąd numer dwa: Przyjęłam jego ofertę, zamiast wcisnąć mu ją w twarz, jak planowałam.
Błąd numer trzy: W imię skrócenia tej listy, żeby nie doszła do setek, udawać będę, że jedynym kolejnym błędem było zatajenie jednej maleńkiej informacji podczas rozmowy kwalifikacyjnej.
Peter Barnidge… Od czego w ogóle zacząć? Może od tego, że po moim pierwszym dniu pracy u pana Superstara, najlepiej sprzedającego się międzynarodowego autora, jego nazwisko stało się moim ulubionym zamiennikiem przekleństw. Uderzyłam się w palec u nogi? Do diabła, Peter Barnidge! Przekroczyłam stan konta? Ten Barnidge! A kiedy uświadomiłam sobie, że zakochałam się w swoim szefie? No to na Petera Barnidge!
Chciałabym go po prostu nienawidzić, zamiast tej wypaczonej, mylącej mieszanki nienawiści i pociągu, którą do niego czuję. I to jest zły rodzaj pociągu. Mroczny, z nutą palącego żaru. Taki żar, że mam ochotę się krzyżować za każdym razem, gdy na niego patrzę, bo wystarczy jedno spojrzenie, by znaleźć się w świecie grzechu.
A skoro mowa o grzechu… Jest też ten drobny szczegół, który zataiłam podczas rozmowy. Ale jestem samotną matką i zrobię wszystko, by zabezpieczyć moją córkę, nawet jeśli będzie to oznaczać utrzymanie jednej małej tajemnicy. Niestety, nawet małe tajemnice z czasem puchną.
Myślę, że to tylko kwestia czasu, zanim się dowie, i mam przeczucie, że nie będzie z tego zadowolony…