O tych, którym bestia wyżarła mózg. O tych, którzy mają poczucie godności. O przepaściach między nimi. Główne dzieło, prorocza powieść Jeana Raspaila, francuskiego powieściopisarza uhonorowanego za całokształt twórczości Wielką Nagrodą Akademii Francuskiej, ukazuje zalanie Francji milionem ludzi z odmiennego środowiska społeczno-kulturowego, którzy wyruszyli z przeciwległego krańca planety z nadzieją na raj, w którym płyną strumienie mleka i miodu, gdzie pola są pełne nieustannie odnawiających się plonów… Śledzimy nie tylko drogę floty, ale także reakcje rządów, prezydenta, opinii publicznej, ludności autochtonicznej, czyli Francuzów, i odsłaniamy najgłębsze motywacje, uczucia i myśli wszystkich, których to wydarzenie dotyczy. Raspail przewyższa Orwella i Huxleya. Jeśli Huxley opisał możliwe skutki kast i technologii, a Orwell wszechobecną kontrolę społeczeństwa, Raspail uchwycił demisję zachodniej cywilizacji kierowanej poczuciem winy oraz zastąpienie białej rasy imigracją z Trzeciego Świata. Orwell i Huxley w doskonały sposób ostrzegali przed ewentualnymi problemami przyszłości ludzkości. Wizjonerska powieść Obóz Świętych zadziwia tym, że choć Jean Raspail napisał ją w 1973 roku, to teraz, po ponad czterdziestu latach, żyjemy nią, czasem słowo w słowo, i w takich szczegółach, że trudno w to uwierzyć. Jak to możliwe? Skąd autor mógł to wszystko wtedy wiedzieć?