„Wychodząc z burz” to tomik wyjątkowy. Autorka w sposób niezwykle ciekawy skupia się na takich wartościach jak miłość, cierpienie oraz przemijanie. Tworzy przy tym poetyckie neologizmy, odwołuje się do symboli dziedzictwa kultury światowej – motywów biblijnych, mitologicznych czy… twórczości Szopena. W całość tomiku wplecione są ekfrazy opisujące dzieła Vermeera i Gauguina. To lektura, w której każdy znajdzie coś dla siebie. XLIII. EA HAERE IA OE? (DOKĄD IDZIESZ?) I zdarzyło się piękno; w jasnym dniu, pod drzewem Tańczą liście barwami – w sielskim uniesieniu. Dziewczęta-kwiaty, ciepłe, siedzą w zamyśleniu, Dojrzała cisza płynie pod szczęśliwym niebem. Kobieta trzyma owoc i zmysłowym gestem Swych dłoni i pokusą mocnego spojrzenia – Z tą siłą zaczerpniętą z jednego korzenia – Zaświadcza, chlubiąc się tym: „Oto drzewem jestem, I kwiatem, i owocem, i trwającym bytem – Tu, na tej ziemi, złotym słońcem rozśpiewanej, Gdzie wonność się unosi błękitnym welonem, Gdzie wszystko jest kolorem i rajskim zachwytem; Praprzyczyną tęsknoty z nagła odczuwanej I domem – dokąd pójdę, w którąkolwiek stronę!”. ukryj opis