Jak napisać powieść o najbardziej dramatycznym okresie życia, którym dla mnie, siedemnastolatka z gimnazjum, były ostatnie miesiące drugiej wojny światowej, luty-maj 1945? Oboje moi rodzice, którzy po zamachu na Heydricha pomagali przyjacielowi Vladimírowi Petřkowi, kapelanowi kościoła św. Karola Boromeusza przy praskiej ulicy Reslova, zaopatrywać w krypcie ukrywanych spadochroniarzy, mogli żyć od czerwca 1942 roku tylko dzięki temu, że wytrzymał tortury gestapo i nie wyjawił swojej sieci. Przez całe trzydzieści miesięcy odczuwałem, że każdy nasz dzień może być ostatni. Niemcy szykowali krwawe finał, Czesi okrutną zemstę. Szukałem dla obu stron dwóch głównych postaci, które wtedy jeszcze mogły się spotykać, i znalazłem je w czeskim i niemieckim kryminalnym, urzędowo zmuszonym do współpracy. Tak mogła powstać historia o potwornym katowskim, który nawet w tamtych nienormalnych czasach normalnie skończyłby na szubienicy, ale że w czasie końcowego szału zaczyna zamiast opuszczonych kobiet brutalnie zabijać Niemców, staje się dla wielu bohaterem powstania praskiego - zjawisko, które powtarza się w dziejach: fatalne chwile ludzkości są także gwiazdnymi godzinami morderców. Pozornie kryminalna powieść chce więc badać uczucia, myślenie i działanie ludzi, którzy stają się orzechem w łupaczce przeraźliwie odchyłej epoki, a jednak znajdują w sobie dość siły, by obronić przed zmiażdżeniem przynajmniej duszę.