Niezbyt obszernie napisana monografia wybitnego rosyjskiego psychologa jest niezwykłym świadectwem jego niemal trzydziestoletnich badań nad człowiekiem, którego pamięć nie miała wyraźnych granic - nie tylko pod względem zakresu, lecz także trwałości zapamiętywania. Luria, dzięki bliskiej znajomości mężczyzny obdarzonego nadzwyczajną pamięcią, z którym prowadził liczne rozmowy i przeprowadzał wiele testów, opisuje w bogatych szczegółach nie tylko oczywiste zalety tej zdumiewającej pamięci, lecz także jej zaskakujące słabości. Dzięki dosłownym zapisom jego wypowiedzi możemy zajrzeć w umysł człowieka niezdolnego zapomnieć i obserwować, jak jego niezwykła pamięć przejawiała się w innych aspektach osobowości, w myśleniu, wyobraźni i zachowaniu, jak wpływała na jego świat wewnętrzny i kontakty z otoczeniem. Książka należy do klasycznych dzieł światowej literatury o pamięci ludzkiej i nawet po latach nie straciła nic ze swojej fascynującej intensywności. Aleksandr Romanowicz Luria (1902-1977) był profesorem Uniwersytetu Moskiewskiego. Jego najsłynniejsze wkłady dotyczą pamięci, języka i upośledzenia umysłowego. Początkowo był zwolennikiem psychoanalizy, po spotkaniu z Lewem Wygotskim został jego uczniem, a następnie kluczowym przedstawicielem jego nowego kierunku psychologicznego, tzw. psychologii kulturowo-historycznej.