Armorica - tak Celtowie nazwali dwa i pół tysiąca lat temu tę nadmorską krainę, która na mapie przypomina lwa pijącego z wód Atlantyku i moczącego swoją grzywę w Kanale La Manche. Obwód „lwiej głowy” mierzy 1700 km - na tej długości morze obmywa wybrzeże pełne kontrastów: rozłupane skaliste zatoki przeplatają się z długimi, złocistymi piaszczystymi plażami, wydmy tu i ówdzie porośnięte suchą trawą ustępują miejsca różowo zabarwionemu granitowi. Zaledwie kilka kilometrów od plaż rozciągają się spokojne wioski z małymi kościółkami i ogrodzonymi plebaniami. W sercu Bretanii znajdziecie około 4000 zamków, dworów i wiejskich pałacyków. Z Argoat - tak w czasach celtyckich nazywano „Kraj lasu” - dziś pozostało tylko kilka miejsc owianych legendami. Tam jednak wciąż przetrwały opowieści, o czym przekonacie się spacerując zaczarowanym lasem Brocéliande, gdzie kiedyś przebywał król Artur i jego drużyna, a druidzi odprawiali swoje ofiarne obrzędy. Również menhiry i dolmeny mają ukrytą moc: jeśli kobieta przytuli brzuch do przechylonego kamienia, z pewnością zajdzie w ciążę; jeśli policzy kamienie przy dolmenie „Roche-aux-Fées”, pozna małżeńskie zamiary swojego ukochanego. Bretoński ruch narodowy, wzywający do niepodległości Bretanii, zyskuje obecnie coraz więcej zwolenników. Wielu nacjonalistów wciąż nie pogodziło się z końcem samodzielnej Bretanii w 1532 roku i jej przyłączeniem do państwa francuskiego. Prawie pół miliona Bretonów mówi własnym językiem, zupełnie niepowiązanym z francuskim. Istnieją księgi bretońskie, poezja, a ostatnio także młoda muzyka popularna. Również podczas świąt Bretończycy trwają w swoich wspólnych zwyczajach i trzymają się razem. Drogowskazy wskazujące drogę do miejsca, gdzie odbywa się tradycyjny bretoński taniec „Fest-noz”, podobno są umieszczane tak sprytnie, że żaden Francuz ich nie odnajdzie.