Od połowy XIX przekładano Sofoklesa co najmniej piętnaście razy. Większość tłumaczeń wyszła spod pióra filologów klasycznych, uzależnionych od reguł ortodoksji lingwistycznej, a jednocześnie panujących mód i konwencji poetyckich, które cechował manieryzm i upodobanie do archaizmów. Skutkowało to brakiem prostoty i komunikatywności. A przecież Sofokles, pisząc dla szerokiej publiczności, i to w większości niepiśmiennej, brzmiał jasno i naturalnie. Był rozumiany powszechnie i bez trudu.
Przekład Antoniego Libery jest próbą przywrócenia owej prostoty. W zaproponowanej przez niego formie językowej tragedie Sofoklesa brzmią, jakby napisane były dzisiaj.
Oto antyk w szlachetnym kostiumie nowoczesności.

Przekłady Antoniego Libery odznaczają się wyjątkową klarownością i prostotą, i są niezwykle użyteczne dla potrzeb teatru. Łączą w sobie cechy języka wysokiego z potocznym, wyzute są z patosu i archaizmów, i bardzo dobrze brzmią ze sceny. Wartość tych przekładów jest szczególnie wyraźna na tle istniejących przekładów tragedii antycznych, dokonywanych głównie przez filologów klasycznych.
Tadeusz Słobodzianek
Dyrektor Teatru Dramatycznego w Warszawie