Wojciech Brzoska (1978), poeta (m.in. „Niebo nad Sosnowcem”, Przez judasza”, „Fuertemuerte”), muzyk (m.in.. Brzoska Kolektyw, Piksele, Dendro), emerytowany major więziennictwa. „Dziesięciu tysiącom kroków” to humor, który jest podszyty smutkiem i smutek, który jest podszyty humorem. To niepokój, w którym po chwili chcemy się rozgościć i gościnne bezpieczeństwo, w którym niepostrzeżenie jesteśmy paraliżowani niepokojem. To afirmacja życia napędzana lękiem przed śmiercią i lęk przed śmiercią leczony afirmacją życia. To miłość, w którą wpisany jest jej kres i kres miłości, który jest zarazem początkiem tyleż bolesnej, co nieoczywistej fazy jej trwania. To drobne, przygodne, rozproszone sceny układające w zaskakująco spójną opowieść. Jest w tych wierszach coś, co nieustannie zaskakuje i przy kolejnych lekturach odsłania kolejne warstwy sensu. Bo to w końcu wiersze, „które zacierają ślady”!\nJakub Pszoniak