Tom Tupanie. ze sobą po drodze Łucji Dudzińskiej jest właściwie podzielonym na części dygresyjnym poematem, napisanym poetycką prozą. To coraz bardziej ulubiona forma w polskiej poezji współczesnej. Główną bohaterką utworu jest Julia – w zamyśle autorki wyrażająca doświadczenia wielu współczesnych kobiet. Poznajemy jej wspomnienia, doświadczenia, myśli, a przede wszystkim uczucia i obserwacje. Dzieciństwo, miłosne inicjacje, spełnienia i rozczarowania, macierzyństwo, przemijanie, śmierć bliskich, chwile szczęścia, nostalgia, smutek i ból – są tematami uniwersalnymi, a przez to bliskimi wielu czytelnikom. W tle poematu toczy się druga, intensywna opowieść, która jest równie istotna, co doświadczenia jego bohaterów – to nienazwana z imienia Polska ostatnich kilkudziesięciu lat, dom-świat autorki, podpatrzony i opisany z poetycką trafnością, czułym i wnikliwym okiem. Morze i góry, miasto i wieś, cywilizacja i natura, przedmioty codziennego użytku i historyczne zdarzenia, zwierzęta, rośliny i ludzie – doczekały się pod piórem poznańskiej poetki wyjątkowo trafnych lirycznych konterfektów. Tupanie Łucji Dudzińskiej – znak bezradnej, dziecięcej kontestacji, ale i dobitnie zaznaczany własny ślad – to poetyckie cinéma vérité – paradoksalna prawda fikcji, nieśpiesznie rozwijający się subiektywny dokument, relacja z czyjegoś niepowtarzalnego istnienia w czasie i przestrzeni.

prof. Magdalena Rabizo-Birek

 \nW książce Łucji Dudzińskiej, historia wrażliwości jest historią dziewczyny, szukającej we własnym życiorysie tego, co bywa poezją. Nieokiełznane są jej dzieje, jak nieokiełznana bywa poezja. Poetka niczym korespondent liryczny wychwytuje sytuacje, które rysują kontury tej książki. Poezją bywa to, co niepoetyckie uwikłane w mniej lub bardziej zagadkowy los. Uwiedziona przez ten los nie pyta sytuacji lirycznej – co dalej? Sytuacja sama następuje po sobie jak ciąg niezwykłych obrazów poetyckich. Te wiersze jakby mówią: Kto dostrzegł naszą samotność, jest jak wtajemniczony.

Kto minął nas obojętnie, jest jak niewidomy.

Kto nas odrzucił, ten odrzucił samego siebie.

Poetyka Łucji Dudzińskiej to magnes – przyciąga niewidzialne, przesłonięte, ukryte. Ujawnia wieloznaczność szczegółu. Wylicza tajemnice ukryte pod powierzchnią codzienności. Są to monologi Sekretu, w których podmiot liryczny stwarza się na nowo. Jakby biografizm był polem startowym do Innego Wymiaru Istnienia. Istnienia poprzez relację ze sobą w słowie. A słowo jest wymagające tak jak te wiersze, wobec których nie można przejść obojętnie.

Ewa Sonnenberg

Niezwykła opowieść. Nie piszę „poezja”, bo książka Łucji Dudzińskiej jest zręcznie utkana z wielu gatunków publicznej wypowiedzi, można nawet zaryzykować sugestię, że – spowiedzi. Proza poetycka sąsiaduje z poezją, często w towarzystwie piosenki, nie tylko tej poetyckiej, bo na użytek dziejącej się w książce opowieści – Autorka nie boi się przemycać – fragmentów piosenek znanych. O czym mówi do nas w swojej nowej książce Łucja Dudzińska? O czym mówi do mnie w czasie, który nie stoi przecież w miejscu – snuje się historia dziewczynki, dziewczyny, młodej kobiety, kobiety dojrzałej; równolegle zaś, wcale nie w tle – Autorka zagłębia się w inne wzrastanie, dojrzewanie i przemijanie, oddając przy tym w bardzo interesujący sposób honory symbolom, symbolice – pochylając się nad naturą, życiem „nieczłowieczym”, a przecież nierozerwalnie związanym z człowiekiem, jego filozofią, losem. Język towarzyszący peregrynacjom podmiotu lirycznego jest przejrzysty, ale jednocześnie pełen tropów, za którymi czytelnik – mam wrażenie – musi podążać, jeśli chce znaleźć do tej opowieści właściwy klucz; jeśli nie pomyli kierunków – z pewnością otworzy się przed nim galeria obrazów namalowanych z rozmachem, a jednocześnie z dużą precyzją. Galeria autorska Łucji Dudzińskiej.

Mirosława Szychowiak