Z niezrozumiałych powodów dotąd pomijana książka autora Mechanicznego pomarańcza. W pierwszej części autor poddaje dogłębnej analizie powieść Orwella 1984, w drugiej części zaś oferuje własną beletrystyczną interpretację orwellowskiego tematu.

Wzmocniona władza prezydenta, tymczasowe rozwiązanie kongresu. Cenzura. Głosy dysydentów uciszone. Wszystko w imię bezpieczeństwa. Sama wojna nie jest konieczna, wystarczy jej groźba i, w starym dobrym orwellowskim stylu, świadomość, że wróg jest blisko - czy to potencjalny, czy rzeczywisty - staje się narzędziem usprawiedliwiającym tyranię. Tu Orwell trafił w sedno. Wojna jest niezbędną scenografią represji państwowych. Wojna jako pejzaż, pogoda czy tapeta na ścianie. Jej przyczyny nie są istotne, wrogiem może być każdy...

Nowe filmy mają słabość do otwartej przemocy, z drugiej strony są szczere względem aktu seksualnego, który będzie przedstawiany z coraz mniejszymi zahamowaniami. Prasa i talk-show będą pełne dyskusji o różnicach między erotyką a pornografią. I będzie mnóstwo wiadomości. Niepokoje przemysłowe, inflacja, zastrzyki inwestycyjne (co może świadczyć o tym, że nasza totalna wojna się zbliża). Porwania dzieci i samolotów przez różne grupy dysydenckie. Mikrobomby o ogromnej sile niszczenia umieszczane w budynkach użyteczności publicznej. Dokładniejsze przeszukania na lotniskach, przed wejściami do kin i na dworcach - naprawdę wszędzie: ograniczanie ludzkiej godności w imię ludzkiego bezpieczeństwa. Strajki pracowników sektora naftowego, ale większość ropy będzie w rękach Arabów. Coraz silniejsza propaganda islamska. Religia islamu nauczana w szkołach jako warunek dostępu do ropy. Próby znalezienia paliw zastępczych. Bardzo wysokie ceny benzyny. Transport lotniczy superkonkordami, piekielnie szybki, ale jeszcze droższy. Życie składające się głównie z pracy i telewizji.

Eseje Burgessa i jedna powieść z 1979 roku, dziwnie aktualne... Orwell, islam, związki zawodowe, jak to się rymuje...