Dwa wstrząsające świadectwa o źródłach piekła,
jakie bolszewicy zgotowali swoim wrogom,
czyli o powstawaniu obozu specjalnego
przeznaczenia na Wyspach Sołowieckich.
Pierwsze zredagował w 1925 roku Sozerko Malsagow,
jeden z bardzo nielicznych więźniów, którzy zbiegli z piekielnej
wyspy. Trafił na Wyspy Sołowieckie z trzyletnim
wyrokiem. Tam dręczony był przez głód i mróz i zmuszany
do ciężkiej, katorżniczej pracy. Ukazuje obóz jako nieludzkie,
urągające wszelkim prawom miejsce odosobnienia,
z zimą trwającą 260 dni, a latem cuchnącym odorem rozkładających
się zwłok.
Świadectwo drugie zupełnie niepowtarzalne pochodzi
od Nikołaja Kisieliowa-Gromowa, jedynego z wyznaczonych
do nadzorowania obozu sołowieckiego czekisty,
który zbiegł stamtąd za granicę. Opisuje nieludzki wyzysk
i warunki bytowania oraz pracy w łagrze. Relacjonuje bezskuteczne
przypadki samookaleczeń, które miały zekom
pomóc w unikaniu pracy. Ogrom zbrodni dokonywanej
w obozie mającym przekształcać obywateli wedle nowej
władzy, co oznaczało w rzeczywistości pracę do śmieci,
przeraził go.
Do lektury wspomnień wprowadza obszerny wstęp uznanego
historyka i sowietologa Nicolasa Wertha.
ukryj opis