Po raz drugi z rzędu atlas przenosi Bářę w przeszłość w środku nocy. Tym razem znalazła się w całkowicie opuszczonym mieście. Na ulicach nie ma żywej duszy, żadne okno nie świeci, samochody nie jeżdżą... Ukryta za drzewami w parku z przerażeniem obserwuje, jak jacyś mężczyźni przewożą na wozie - ludzkie zwłoki! Bára jest przekonana, że wszyscy ludzie chowają się w nocy, ponieważ po ulicach grasują jacyś mordercy. Do rana niemal umiera ze strachu. Gdy tylko świta, zaczyna szukać drogi ucieczki, ale odkrywa, że miejsce ma mury obronne, a bramy pilnują żołnierze. Nie ma ucieczki. Na szczęście poznaje Petra, który ukrywa ją na strychu domu, w którym mieszka wraz z innymi chłopcami w zasadzie jak w domu dziecka. On i jego trzech przyjaciół zdobywają dla Báry jedzenie, koc do spania i inne niezbędne rzeczy, a od nich Bára stopniowo dowiaduje się, że znalazła się w nazistowskim getcie podczas II wojny światowej. Podczas swoich wędrówek po Terezinie poznaje inne osoby, które ukazują beznadziejną sytuację ludzi, których naziści tutaj zamknęli - z utalentowanym studentem Maxem, który podczas pracy w warsztacie zranił rękę, a ponieważ doznał zatrucia krwi, musieli mu ją amputować, ale bez narkozy, ponieważ w Terezinie nie ma leków, lub z bardzo starą panią Blumenfeldową, która umiera z głodu. Gdy jej przyjaciele otrzymują bilety transportowe, Bára decyduje, że nie zostanie sama w Terezinie i wyjedzie z nimi. Na szczęście nie udało się jej wsiąść do pociągu. Po powrocie próbuje znaleźć imiona chłopców z Terezína w internecie. Szacuje, że mają około osiemdziesięciu lat, i ostatecznie umawia się z Petrem, któremu wyjawiła, że pochodzi z przyszłości, na dokładną datę spotkania, gdy ona wróci do przyszłości. Jego imię znajduje łatwo, ale najpierw nie może uwierzyć temu, co czyta. Dopiero teraz dowiaduje się, dokąd tak naprawdę odjeżdżały transporty z Terezína i czemu - w przeciwieństwie do Petra - udało jej się uniknąć tego losu.