Cierpkie kolce ironii w wzruszającej opowieści o filozofii i pięknie. Mam na imię Renée. Mam pięćdziesiąt cztery lata i od dwudziestu siedmiu lat pracuję jako gospodyni w kamienicy nr 7 przy ulicy Grenelle. To ładny prywatny dom z dziedzińcem i ogrodem wewnątrz, podzielony na osiem bardzo luksusowych mieszkań. Wszystkie są ogromne i w każdym ktoś mieszka. Jestem małą, brzydką, grubą wdową, mam nagniotki i czasami, gdy mam ciężkie poranki, charczę jak mamut. Dokładnie odpowiadam temu, co powszechna świadomość społeczna określiła paradygmatem gospodyni, więc nikomu nawet we śnie nie przyszłoby do głowy, że jestem bardziej oczytana i wykształcona niż wszyscy bogaci mieszkańcy naszego domu. Mam na imię Paloma, mam dwanaście lat i mieszkam w Paryżu w jednym drogim mieszkaniu przy ulicy Grenelle 7. Pomimo całego tego szczęścia i bogactwa już od dawna wiem, że ostatnia stacja to jednak akwarium. A skąd to wiem? Jestem bowiem dość inteligentna. Ba, wyjątkowo inteligentna. Dlatego też podjęłam decyzję. Na końcu tego roku szkolnego, w dniu moich trzynastych urodzin, czyli dokładnie 16 czerwca, popełnię samobójstwo. Muriel Barbery pisze o głębokich sprawach z uwodzicielską lekkością, ironicznym językiem opowiada prostą i wzruszającą historię o spotykaniu i mijaniu, o ślepocie i widzeniu, o przemijaniu i wieczności. Międzynarodowy bestseller / we Francji sprzedano 1 100 000 egzemplarzy / ukazuje się w 35 krajach.