W wspomnieniowej opowieści Jiří Menzel opisuje swoje dzieciństwo i formujące tło kulturowe praskiej mieszczańskiej rodziny; studia na FAMU oraz okoliczności swojej decyzji o wyborze filmu, mimo że jego pierwotną miłością był teatr; realizację swoich najsłynniejszych obrazów, takich jak Ostře sledované vlaky i Rozmarné léto w okresie filmowej „nowej fali. Za pierwszy z nich Jiří Menzel otrzymał Oscara i stał się jednym z „ludzi roku 1968, stąd opis następnego okresu, dusznych lat siedemdziesiątych, jest osobliwą opowieścią o walce z otępieniem i nieudolnością przełożonych oraz partyjno-urzędniczego aparatu, o targach i kompromisach. Wspomnienia sięgają roku 1988, na progu odnowienia wolności w Czechosłowacji. Dzięki połączeniu życia osobistego i zawodowego autora z realiami historyczno-społecznymi czytelnik otrzymuje w ręce także część historii czeskiego społeczeństwa w okresie powojennym. Bardziej osobiste reminiscencje zawarte są w monograficznych podrozdziałach, w których pojawiają się nauczyciele (przede wszystkim Otakar Vávra), operatorzy, aktorzy, krytycy filmowi, postaci „filmowej dyplomacji. Nie chodzi tu (tylko) o przypowieściowe zabawne anegdoty z planu; Jiří Menzel przede wszystkim daje wgląd w genezę i kształtowanie swojej metody twórczej, swoje poglądy na kino oraz przekonanie o tym, jak film powinien być tworzony. Czerwoną nicią przewija się przez cały tekst proste motto: Chcę robić filmy tak, żeby podobały się ludziom i żeby chętnie na nie chodzili.