Powieścią Rybia krew Jiří Hájíček kontynuuje swoją linię wiejskich proz (zbiór opowiadań Dřevěný nůž, powieści Zloději zelených koní i Selský baroko) i tym razem zabiera nas na południowoczeski wieś na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych XX wieku. Po piętnastu latach spędzonych za granicą Hana wraca w 2008 roku do półzalanej wsi nad brzegiem Wełtawy, gdzie dorastała, chciała się wyjść za mąż i być nauczycielką w miejscowej jednoklasowej szkole. Ale wszystko jest inaczej - na wyludnionym rynku stoi sama. Ma jednak odwagę spojrzeć wstecz, ma determinację, by zadawać pytania sobie samej i ludziom, którzy niegdyś wiele dla niej znaczyli. Człowiek po czterdziestce chce uporządkować siebie, wreszcie zamknąć stare sprawy i rany, mówi Hana, gdy po długich latach spotyka się z ojcem, bratem i koleżankami z dzieciństwa. Po odnoszącej sukces powieści Selský baroko (Magnesia Litera 2006 w kategorii proza), która podejmowała temat rozpadu tradycyjnej wsi w latach pięćdziesiątych ubiegłego stulecia, autor dalej bada czeską wieś. Rybia krew jest przede wszystkim opowieścią o rozpadającej się rodzinie i wsi w zupełnie innych okolicznościach społecznych. Temat wysiedleń i burzenia osad w związku z budową elektrowni jądrowej wydaje się wciąż aktualny i nieunikniony także dziś, gdy niepewny jest los kolejnych wsi, np. z powodu limitów wydobycia na brunatnych polach północnych Czech. Rybia krew nie jest jednak jakąś „zieloną powieścią”, to przede wszystkim porywająca ludzka historia trzech przyjaciółek z małej wsi, które los rozsiał po świecie, opowieść, w której silnie rozbrzmiewa tęsknota za rodzinną jednością, a także historia o sile miłości i przebaczenia.