Książka z humorem i głębokim wglądem oferuje rozwiązanie trudnej życiowej sytuacji, którą przeżywa połowa młodych kobiet. Około tylu kobiet bowiem zdarza się, że w trakcie ciąży niechcący tracą dziecko. Mimo że jest to zjawisko tak częste, nie ma dla laików dostępnych książek ani publicznej dyskusji na ten temat. Główną bohaterką książki jest typowa dzisiejsza studentka wyższej uczelni. Studiuje, odbywa zagraniczne praktyki, osiąga dobrą pozycję zawodową i wraz z partnerem urządza mieszkanie. Gdy wreszcie chce zostać mamą, ma ponad trzydzieści lat. Z przejęciem odkrywa, że poczęcie nowego życia nie musi być spacerem po różanym ogrodzie, lecz bywa kowbojką bez gwarancji happy endu. Kiedy lekarze zaczynają mącić w sprawie, dlaczego poczęcie się nie udaje, i bezradnie wzruszają ramionami, nie poddaje się. Przechodzi serię osobliwych spotkań z alternatywnymi lekarzami i uzdrowicielami i na własnym ciele i duszy wypróbowuje wiele niestandardowych metod. Na próżno. Po dwóch latach niepowodzeń zapada w rozpacz i rezygnuje. W tej chwili naturalnie zachodzi w ciążę. Ciąża spada na nią jak dar z nieba i przeżywa ją z niepohamowanym, żywiołowym entuzjazmem. Z czasem jednak maleństwo zmienia zdanie i w dramatycznych okolicznościach odchodzi przedwcześnie. Radość i entuzjazm zastępuje szok i emocjonalna pustka. Niego gdzie zwrócić się po pomoc. Lekarze trywializują sprawę jako utratę zlepku komórek, mąż nie rozumie, dlaczego jego żona się załamuje, a otoczenie zamyka temat zdaniem: wciąż lepiej niż złamać nogę. W chwilach największej samotności bohaterka za pośrednictwem internetowej dyskusji odnajduje inne kobiety, które przeszły przez to samo. Wspólnie sobie doradzają, czerpią siłę i nadzieję. Opowiadają swoje własne, często bardzo osobliwe historie. Dowiadujemy się niewiarygodnych rzeczy o tym, co wszystko jest możliwe na polu poczęcia nowego życia i jego utraty.