Najważniejszy przedstawiciel nurtu egzystencjalnego w psychoterapii, Irvin Yalom, twierdzi, że od czasów Freuda w nowoczesnej psychoterapii długo przeceniano znaczenie technik kosztem o wiele ważniejszych cech psychoterapeuty, do których należą na przykład pełne współczucia serce, obecność ducha, życzliwa troska, wychodzenie ze swojej skorupy, zdolność nawiązania kontaktu z pacjentem na głębokim poziomie czy mądrość. Chociaż bez tych i innych cech osobowości terapeuci w praktyce nie mogą się obejść, rzadko stanowią one uznawaną i spójną część ich teorii i wyjaśnień. Zazwyczaj nigdzie się o nich nie pisze, a w szkoleniach terapeutycznych są zdobywane raczej latentnie. Publikacja Petra Mikošky analizuje właśnie ten zestaw zjawisk: Yalom nazywa je dodatkami, które terapeuta dosypuje, gdy nikt nie patrzy. Badając rolę tych meta-umiejętności w psychoterapii, P. Mikoška opiera się na zasadach i terminologii psychologii zorientowanej na proces, która pracuje z tymi umiejętnościami nie tylko na poziomie teoretycznym, lecz także w praktyce psychoterapeutycznej. Autor stawia sobie za cel zarówno uzasadnić, dlaczego jakość technicznych interwencji, interpretacji i możliwość rozpoznania istnienia oraz natury zjawisk (przeciw)przeniesienia jest warunkowana obecnością meta-umiejętności, jak i pokazać możliwości ich kultywowania. Skupia się przy tym przede wszystkim na psychoterapeutycznej użyteczności technik kultywowania tzw. „uważności”. Mgr et Mgr Petr Mikoška, Ph.D., ukończył filozofię, filologię czeską i psychologię na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Palackiego w Ołomuńcu. W zakresie jego zainteresowań naukowych mieści się przede wszystkim badanie teoretycznych podstaw podejść psychoterapeutycznych oraz poszukiwanie możliwości zastosowania metody fenomenologicznej w psychologii klinicznej i pedagogice.