Książka przedstawia w sześciu samodzielnych rozdziałach rozwój instytucji parlamentarnych na obszarze ziem czeskich w XX wieku. Dynamika procesów historycznych, które czeskie społeczeństwo przechodziło w ubiegłym stuleciu, nieuchronnie odzwierciedlała się również w pojmowaniu i roli organów parlamentarnych. Historycy i politolodzy w poszczególnych przyczynkach książki koncentrowali się zatem przede wszystkim na niestandardowych i problematycznych aspektach rozwoju czeskiej i czechosłowackiej demokracji przedstawicielskiej w fazach, gdy znalazła się ona pod presją wydarzeń politycznych. Po ogólnym podsumowaniu przesłanek republikańskiego parlamentarizmu, które czeska polityka niosła jako dziedzictwo ery monarchistycznej sprzed 1918 roku (V. Doubek: Przesłanki czechosłowackiego parlamentarizmu), następuje rozdział poświęcony budowie państwa czechosłowackiego i systemu parlamentarnego w latach 20. z perspektywy problematyzowanej pozycji partii socjaldemokratycznej (M. Polášek: Parlament jako katalizator przemiany partii antysystemowej w partię systemową: przypadek ČSDSD); na tle kryzysowego okresu lat trzydziestych rozwinął koncepcję swego rozdziału M. Pehr, który zastanawia się zwłaszcza nad narastającymi alternatywami systemu parlamentarnego i partyjnego w współczesnych wyobrażeniach stanowości i stanowego parlamentu (Propozycje czeskiej prawicy dotyczące reformy parlamentu czechosłowackiego w okresie pierwszej republiki); ten sam autor podjął się rozdziału poświęconego parlamentarizmowi trzeciej republiki, czyli okresowi przejściowemu, w którym życie parlamentarnej również było wyraźnie kształtowane przez konfrontacyjną atmosferę entuzjazmu i sceptycyzmu na drodze ogólnego rozwoju politycznego od jednej totalności do drugiej (Parlament czechosłowacki po II wojnie światowej); okres zakonserwowanego systemu socjalistycznego Czechosłowacji w książce reprezentuje rozdział poświęcony jego częściowej i tymczasowej destrukcji, czyli końcowi lat 60., z naciskiem autora (J. Hoppe) na działania parlamentu i posłów w czasie Praskiej Wiosny (Praska Wiosna 1968 w parlamencie); rozdział zamykający autorstwa J. Bureša został skoncipowany jako analiza nieco absurdalnego funkcjonowania komunistycznego parlamentu we wczesnej fazie odradzającej się czechosłowackiej demokracji lat 1989-1990 (Parlament czechosłowacki w 1989 roku). Ta monografia zbiorowa wnosi niewątpliwie interesujący i istotny wkład do dotąd niedostatecznie opracowanej tematyki rozwoju czeskiego parlamentarizmu, i to w niestandardowej formie analiz problemowych.