Drugi tom projektu filozoficznej hermeneutyki Gadamera wybiórczo podsumowuje teksty opublikowane po pierwszym wydaniu Prawdy i metody z 1960 roku. Gadamer w nich mierzy się z krytycznym odbiorem swojej książki, zarówno historycznie pogłębiając i rozszerzając, jak i analitycznie doprecyzowując węzłowe fragmenty pierwszego tomu. Do kluczowych impulsów należały publiczne dyskusje ze zwolennikami metodologicznej hermeneutyki: E. Bettim, E. D. Hirschem jr. czy H. Albertem (już na początku lat 60.), z J. Habermasem, K.-O. Apelem czy A. Wellmerem o uniwersalności hermeneutyki (od 1967 roku najpierw w debatach z Teorią krytyczną o metodologii nauk społecznych) oraz z francuskim myśleniem poststrukturalistycznym reprezentowanym przez dekonstrukcję J. Derridy (począwszy od 1981 roku). Gadamer ponownie otwiera pytania o relację między doświadczeniem hermeneutycznym a poznaniem metodologicznym, stosunek do mowy i tradycji, wykładnię pojęcia „uprzedzenia” czy relację do krytyki ideologii itd. W licznych szkicach, z przesuniętych punktów widzenia i z odwołaniami do licznych źródeł z dziejów myśli proponuje figury argumentacyjne i konkretne historyczne dowody dla podstawowych tez uniwersalnej hermeneutyki, tj. dla rozważań o zasadniczo nie-metodycznej naturze „doświadczenia hermeneutycznego”, dla ujęcia pojęcia „doświadczenia” i „przeżywania” (w opozycji do pojęć „przeżycia” i „przeżywania”, związanych z podmiotem) jako czegoś, przez co przechodzimy, co wykracza poza subiektywność i staje się „dzianiem” i „wydarzeniem”, oraz wreszcie dla jego uniwersalnego pojęcia „rozumienia” jako jedności rozumiejącego i rozumianego, jako wychodzenia z siebie ku innemu sobie, jako wypatrywania i oglądania świata przez rozumiejącego, które płynnie przechodzi w przyglądanie się sobie samemu.