Jenny Lawson należy do najzabawniejszych i najchętniej śledzonych amerykańskich blogerek, cenionych również przez takie znane osobistości jak Neil Gaiman za jej odważnie czarny, politycznie niepoprawny, często dziwaczny humor, którym komentuje swoje życie. W swoim literackim debiucie opisuje kluczowe wydarzenia z dzieciństwa, które przeżyła w zapomnianym miasteczku gdzieś w Teksasie. Dominował w nim hulrajski ojciec z zamiłowaniem do wyrabiania wypchanych zwierząt, niewyobrażalnie ubogie warunki rodzinne, egzotyczni dziadkowie z Czechosłowacji oraz traumatyczne przeżycia ze szkoły, które zapierają czytelnikowi dech, a jednocześnie są oryginalnie komiczne do bólu przepony. Opowieści z okresu dorosłości pełne są zabawnych małżeńskich kłótni z ekscentrycznym mężem, walki z narastającą chorobą psychiczną obejmującą fobię społeczną, depresję, ataki paniki i obsesje, które uderzają w nas i wzbudzają wątpliwości co do własnej normalności i normalności naszego otoczenia. Swoim sarkastycznym, prowokującym, ale odważnym podejściem do życiowych eskapad, swoją tolerancją i otwartym sercem najbardziej przypomni czeskiej publiczności Betty MacDonald i jej powieść Co życie dało i zabrało. Kilka życiowych uwag Jenny Lawson: Jeśli chcesz, żeby zajęto się tobą w szpitalu bardziej, udawaj chorobę psychiczną. Nie szkodzi, że umierasz ze strachu, ważne, żebyś się przy tym dobrze bawił. Kiedy wąż udaje grzechotnika, a przed nim stoi matka uzbrojona po zęby, to tak, jakbyś wyciągnął fałszywy pistolet przed policjantem. W obu przypadkach nie czeka cię nic innego jak śmierć. Teksas to stan, w którym kiedyś zakazano sodomii i seksu oralnego, ale z bezczelnym spokojem toleruje się tu, w imię myśliwskiej pasji, że faceci śmierdzą jak łasice.