„Czy istnieje istota bardziej odrażająca niż człowiek? Galachow gdzieś czytał, że w jednym afrykańskim plemieniu zmuszali starców do wspięcia się na wysokie drzewo. Potem podchodzili do drzewa silni mężczyźni i potrząsali nim. Kto spadł i zabił się, tego zjadali; tym, którzy się utrzymali, pozwalano żyć jeszcze jakiś czas.“ Te słowa, którymi zaczyna się jedna z trzech mistrzowskich nowel, którymi czeskiemu czytelnikowi przedstawiamy prozatorską twórczość wybitnego współczesnego rosyjskiego pisarza i myśliciela Władimira Kantora, uznawanego za kontynuatora F. M. Dostojewskiego, W. S. Sołowjowa i N. Berdiajewa, jakby zapowiadały krąg tematów, które na tle prostych ludzkich historii z codziennej, wręcz banalnej współczesności rosyjskiego życia otwierają się przed czytelnikiem: aktualny stan społeczeństwa ludzkiego, a szerzej cywilizacji, rozpad tradycyjnych wartości moralnych, ludzka obojętność, egoizm, ponadczasowe pytanie o sens życia, śmierci i ludzkiego losu w ogóle. Władimir Kantor, w centrum którego zainteresowań znajduje się filozofia rosyjskiej historii i kultury, jednakże nie jest jedynie moralizatorem występującym przeciwko bolączkom współczesnego społeczeństwa i nostalgicznie bądź naiwnie spoglądającym wstecz ku odległej przeszłości; jego przenikliwe spojrzenia na współczesny świat i jego możliwe przyszłe kierunki wynikają z głębokiej znajomości historii, zarówno rosyjskiej, jak i europejskiej.