Podczas wędrówki przez pustkowie gór święty człowiek pokonuje niebezpieczne sidła, z których najtrudniejsze czekają na niego w samotnym górskim domostwie, gdzie mieszka piękna kobieta obdarzona nadprzyrodzonymi zdolnościami. Po męczącej drodze mnich wpada w wir kobiecej pokuszej namiętności, która dziwnie kontrastuje z obojętną dostojnością przyrody. Autor pozostawia czytelnikowi decyzję, czy podróż mnicha przez pokusy i życiowe pułapki należy odczytywać jako zwycięstwo jego wiary, czy jako opętanie demonem piękna, chwilowej rozkoszy i zawrotu głowy.

Kjóka Izumi (1873-1939) kładł nacisk na piękno japońskiej kultury i języka; w okresie przenikania zachodnich wpływów we wszystkie dziedziny życia opowiadał się za "czystością" literatury japońskiej. Jego twórczość wyraźnie inspirował inny mistrz krótkiej noweli - sławny Ryūnosuke Akutagawa. Już pierwsze dzieła Izumiego, publikowane w 1895 roku, w tym krótkie nowele Nocny strażnik (Jakódżunsa) i Sala operacyjna (Gekaśicu), wzbudziły zainteresowanie, lecz jego osobisty styl wykształcił się dopiero około 1903 roku. Przykładem z tamtego czasu jest nowela Mnich z góry Kōja (Kōja hidžiri). W późniejszej twórczości Izumi często czerpał z środowiska teatralnego. Dla jego tajemniczych, fantastycznych i niekiedy przerażających opowieści, pełnych niezwykłego napięcia i zjawisk nadprzyrodzonych, utarło się określenie "gotyckie opowieści".