Niniejszy tom Manifesty surrealizmu przynosi czeskiemu czytelnikowi przekład bretońskiej antologii Jeana-Jacquesa Pauverta z 1962 roku. Oprócz samych manifestów znajdziemy tu na przykład zbiór esejów i wykładów Polityczna pozycja surrealizmu (Position politique du surréalisme), ilustrujących krytyczne stanowisko Bretona wobec reżimu radzieckiego i zawierających także dwa referaty wygłoszone w Pradze, na zaproszenie założyciela Grupy surrealistów w Czechosłowacji Vítězslava Nezvala w 1935 roku. Częścią tego wydania jest również „dodatek” do pierwszego wydania Manifestu - automatyczny tekst Rozpuszczalna ryba (Poisson soluble, 1924), przykład artystycznej realizacji nowatorskiej koncepcji Bretona.

ANDRÉ BRETON (1896 -1966), poeta i eseista, jest znany przede wszystkim jako założyciel, teoretyk i centralna postać ruchu surrealistycznego, który wprowadził nowe paradygmaty w poetyckim i plastycznym wyrazie. Początki jego twórczości były pod wpływem francuskiego symbolizmu; po 1918 roku bierze udział w paryskim dadaizmie, którego totalny negatywizm, reprezentowany głównie przez T. Tzara, stopniowo odrzuca jako przestarzały. W 1924 roku wraz z przyjaciółmi - Aragonem, Éluardem, Péretem i innymi byłymi dadaistami - zakłada ruch surrealistyczny. Zachowuje on z dadaizmu podważające nastawienie wobec społeczno-kulturowego status quo, lecz opiera je na pozytywnym programie, który Breton formułuje w Manifeście surrealizmu (Manifeste du surréalisme). W nim między innymi definiuje artystyczny surrealizm jako czysty automatyzm psychiczny, mający uchwycić bieg myśli niezależny od racjonalnej logiki, moralności czy estetyki (tu widoczne jest także wpływ Freuda na Bretona). Około 1925 roku Breton zaczyna zbliżać się ideowo do komunizmu, a w 1927 roku wstępuje (podobnie jak np. Aragon czy Éluard) do partii komunistycznej, z której został usunięty w 1933 roku z powodu antystalinistycznych poglądów. W tym okresie stanowiska surrealistów się zróżnicowały; spory w grupie skłoniły Bretona do napisania Drugiego manifestu surrealizmu (Second manifeste du surréalisme, 1930), w którym do teorii sztuki dołącza wymiar polityczny. Podczas II wojny światowej Breton ucieka do Ameryki, gdzie w 1942 roku pisze Prolegomena do Trzeciego manifestu surrealizmu albo nie (Prolégomenes a un troisieme manifeste du surréalisme ou non).