Najwcześniejsze (1886-89, publ. 1901) i najwcześniej wydane wiersze, najpierw kolejno w trzech cyklach (1890, 1891, 1892, całość w roku 1898), ukazują kształtowanie się i dojrzewanie niezwykłego i do dziś intrygującego poety, który swojemu jałowemu czasowi przeciwstawił tęczowy świat starożytnej Grecji, schyłkowego Rzymu i echowego średniowiecza. W cyklu osnutym wokół kilkunastoletniego, estetyzującego występek i zbrodnię cesarza Heliogabala (w poezji Algabal) postawił przed współczesnymi pytanie o przyczyny fascynacji złem, przewrotnością i śmiercią jako objawami zmierzchu cywilizacji, przez który przedzierają się niejasne znaki odrodzenia. W serii siedmiu tomów przekładów, obejmujących całość poezji Georgego ten jest ostatni.

Przekład: Andrzej Lam