Maurice nie ma kury. Ma biuro w podupadłej dzielnicy, w którym od niechcenia prowadzi zagadkowe interesy, a przede wszystkim nasłuchuje docierających zza ściany dźwięków wiolonczeli. W końcu wyrusza na jej poszukiwanie choć tylko w wyobraźni. Ma także ulubioną kawiarnię z szorstką obsługą, w której prowadzi niejawną i niekontrolowaną, natomiast fantazyjnie pogłębioną obserwację ludzkich istot. Maurice bez wahania wykorzystuje rzeczywistość jako trampolinę, z której wskakuje do świata swobodnych fantazji na dowolny temat, od sarkastycznych przez idylliczne po erotyczne. Każdą taką eskapadę wieńczy list do przyjaciela, zawierający jej dokładny opis.