Zbiór „politycznie niepoprawnych” tekstów, które Lenka Procházková publikowała od stycznia 2016 do kwietnia 2017 na niezależnych stronach internetowych. Oprócz wywiadów, komentarzy, reportaży, esejów i jednej dodatkowej bajki, do książki włączono także autorskie przemówienia wygłoszone na demonstracjach. Natarczywy ton tych wystąpień pod gołym niebem wpłynął na decyzję Senatu, który w tajnym głosowaniu i bez debaty odrzucił nominację Lenki Procházkovej (sygnatariuszki Karty 77) do Rady Instytutu Badań nad Reżimami Totalitarnymi. Końcowy tekst książki Żywe dusze jest transkrypcją przemowy, w której Lenka Procházková powiedziała senatorom, że badacze w swoich studiach nad reżimami totalitarnymi pomijają wiele tematów. „Powiedziałam też, że jeśli wybiorą mnie do Rady, zainicjuję badania nad tematem: Wpływ mediów na likwidację demokracji.” Takie podejście jednak nie przeszło w demokratycznie wybranym Senacie. Lenka Procházková komentuje swoje niewybranie do Rady Instytutu słowami: „Rozumiem, że tam do nich nie pasuję. Ten ‚czcigodny’ instytut najwyraźniej bada praktyki totalitarne nie po to, by przed nimi ostrzegać, lecz by je przejąć. Dobrze, że senatorowie mnie odrzucili - niepotrzebnie niszczyłabym sobie nerwy w nieprzyjaznym środowisku. Moje miejsce jest przy biurku i przy mikrofonie na placach, skąd mogę ostrzegać obywateli przed powrotem totalitaryzmu o wiele swobodniej.” O tym mogą przekonać się także czytelnicy książki Żywe dusze.