Czy trudniej jest trwać w miejscu, czy nieustannie się poruszać? Czy nieszczęście ma swoje pasy ruchu, czy wali w nas na oślep? Najnowsza powieść cenionego włoskiego pisarza Sandra Veronesiego Koliberek (Premio Strega 2020) stawia przed czytelnikiem szereg pytań, które w różny sposób dotykają tajemnicy i ironii ludzkiego losu, przemijalności naszych żyć oraz wysiłków, by chwile, które przeżyliśmy, „nie zaginęły w czasie jak łzy w deszczu”. Niepozornym bohaterem opowieści o jednej rodzinie, którą czytelnik musi sam ułożyć z fragmentów życia przekazywanych przez empatycznie ironiczną, wszechwidzącą narrację, z listów, e-maili, SMS-ów i zapisów rozmów telefonicznych, ze spisów i inwentarzy - bo rzeczy mają w życiu ludzi swoje znaczenie i rolę - jest okulista Marco Carrera zwany Koliberkiem: najpierw z powodu niewielkiego wzrostu, później zaś z powodu zawziętej próby utrzymania się w jednym miejscu mimo katastrof, które na niego spadają. Czytanie Koliberka, melancholijnej powieści, której stałym motywem jest śmierć i umieranie, a mimo to z której emanuje wiara w życie i w ludzkie pokolenie, przypomina kartkowanie albumu ze zdjęciami, przeglądanie zakurzonego archiwum, oglądanie starych filmów, słuchanie starych płyt. Sandro Veronesi utwierdził swoją reputację jednego z najlepszych współczesnych włoskich powieściopisarzy, gdyż przekonująco poradził sobie z trudnym zadaniem uchwycenia ducha czasu i jego upływu oraz nadania indywidualnym doświadczeniom wymiaru zbiorowego.