Jest rok 2027, gdy francuskie społeczeństwo przytłoczone kampanią prezydencką paraliżują ataki cybernetyczne i terrorystyczne. Sprawcy uderzają głównie w symbole nowoczesnej zachodniej cywilizacji i stosują tak zaawansowane efekty cyfrowe, że trudno odróżnić iluzję od rzeczywistości. Również Paul Raison, doradca i zaufany ministra gospodarki, czasami zapada w irracjonalne sny, podczas gdy jego życie rodzinne stoi na krawędzi rozpadu. Choć z żoną mieszkają w luksusowym mieszkaniu w centrum Paryża, dawno się od siebie oddalili. Nie mają dzieci, choć „nawet dzisiaj one nie wystarczają, by ratować związek”. Nie rozumieją swoich krewnych: jego siostra z biednego regionu przemysłowego pozostała głęboko wierzącą gospodynią domową, brat daje się zdominować żonie i żyje tylko dla renowacji tapiserii. Z ojcem spotyka się raczej z obowiązku, partnerka ojca się go boi. Ze sennego, powolnego rozpadu rodzinę wyrwie dopiero nieodwracalny cios z góry. Z choroby paradoksalnie rodzi się wola życia, nieszczęście staje się okazją do zbliżenia. Powieść na początku rozlewa się w wiele wątków, ale wiele z nich po drodze słabnie i zanika. Chaotyczne i żywiołowe oblicze Paryża kontrastuje z nostalgiczną i spokojną prowincją, wielka historia, być może zwiastuny przyszłego rozwoju, przenikają się z ponadczasowymi indywidualnymi losami. Minister gospodarki jako uczestnik walki politycznej pracuje z pomocą firmy doradczej nad swoim charyzmatem, służby bezpieczeństwa szukają poszlaki, która zaprowadziłaby ich do genialnych terrorystów, a inni bohaterowie tymczasem uczą się wsłuchiwać w szelest liści na wietrze i odkrywają rozkosz miłosnego dotyku. Bliskość nicości jest jednak wszechobecna…