Ile odcieni może mieć czerń zbliżającej się nieuchronnie żałoby? Srebrzyć się

jak porwane nitki pamięci? Płowieć jak jaśniejsze z roku na rok

wspomnienia? Zazielenić jak omszały kamień niepogłaskany, nieutulony?

Oku Małgorzaty nie umyka żadna małość (i wielkość), śmieszność (i ból).

Pośpiesznie notuje chwile olśnień, czarnym humorem oswajając strach. I tę

naszą żałosną bezradność wobec ostateczności.

W zupełnie innym rytmie toczą się jej poetyckie przypowieści o tym, co

niezmienne marzeniu, tęsknocie, przyjaźni, pięknie... By już za chwilę

celnie podsumować teraźniejszość i Odpowiednie dać wojnie słowo, kiedy

brakuje słów. Norwidowi byłoby łatwiej komentuje. Z autoironią czy

goryczą? Nadzieją czy rozpaczą?

Dorota Koma