Podczas II wojny światowej w szeregach Armii Czerwonej walczyło około miliona kobiet, których role i doświadczenia pozostawały praktycznie nieznane. I właśnie o nich opowiada powieściowy debiut późniejszej laureatki Nagrody Nobla Wojna nie ma kobiecej twarzy. Swietłana Aleksijewicz, mając wówczas trzydzieści lat, po raz pierwszy zastosowała przy jej pisaniu gatunek, który później ją uczynił sławną i o którym niektórzy krytycy mówią jako o „powieści głosów” - po raz pierwszy złożyła tekst z autentycznych fragmentów wywiadów, które przeprowadziła ze swoimi bohaterkami. Autorka przez cztery lata jeździła z magnetofonem po Związku Radzieckim i rozmawiała ze setkami kobiet, które walczyły w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej. Wszystkie zgłosiły się do Armii Czerwonej dobrowolnie, a większość z nich była w bardzo młodym wieku - szesnaście, siedemnaście lat. Mozaika ich wspomnień ukazuje nieheroiczną stronę wojny: opowiada o brudzie, zimnie, głodzie, przemocy seksualnej, cierpieniu i wszechobecnym cieniu śmierci. Nie jest patetyczna, jest głęboko ludzka i stanowi poruszające świadectwo antywojenne. Wojna nie ma kobiecej twarzy została po raz pierwszy opublikowana w ZSRR w czasopiśmie w 1984 roku, rok później ukazało się wydanie książkowe, a w 1986 roku pojawiło się także jej czeskie tłumaczenie. Tamte wydania jednak były naznaczone szeregiem ingerencji cenzorskich. Aleksijewicz wróciła więc do swojej pierwszej książki po osiemnastu latach i całkowicie ją przerobiła: zrekonstruowała fragmenty, które padły ofiarą cenzury, uzupełniła materiały, które przy pierwszym wydaniu jeszcze nie pozwalała sobie umieścić, dodała także zapis swojej rozmowy z cenzorem oraz fragmenty własnego dziennika z czasu, gdy książka powstawała. W 2002 roku książka ukazała się w nowej, ostatecznej formie. W ciągu piętnastu lat została wydana w 44 krajach i stała się najbardziej znanym dziełem autorki.