Winston Churchill góruje nad wszystkimi innymi postaciami brytyjskiej historii XX wieku. W chwili swojej śmierci w wieku 90 lat w 1965 roku wielu uważało go za najwspanialszego człowieka na świecie. Ukazało się ponad tysiąc wcześniejszych biografii Churchilla. Andrew Roberts korzysta teraz z ponad czterdziestu nowych źródeł, w tym z prywatnych pamiętników króla Jerzego VI, nigdy wcześniej nie używanych w biografiach Churchilla, by ukazać go bardziej intymnie i przekonująco niż jakakolwiek z poprzednich prac. Książka w żaden sposób nie ukrywa wad Churchilla i pozwala czytelnikowi w pełni docenić jego cnoty i charakter: jego tytaniczną zdolność do pracy (i picia), umiejętność dostrzegania szerokiego obrazu, skłonność do podejmowania ryzyka i upór, by być tam, gdzie toczy się akcja, poczucie humoru nawet w najgorszych okolicznościach, szerokość i siłę jego przyjaźni oraz niezwykłą skłonność do wybuchów płaczu w nieoczekiwanych momentach. Przede wszystkim ukazuje źródła jego osobowości - przez całe życie pragnienie zadowolenia ojca (nawet długo po jego śmierci), a zarazem arystokratyczne lekceważenie opinii prawie wszystkich innych, miłość do Imperium Brytyjskiego, poczucie historii i jej związku z teraźniejszością. Podczas II wojny światowej Churchill kilkakrotnie wzywał do siebie pewnego naukowca po radę techniczną. „Zawsze tak było, kiedy się spotykaliśmy” - pisał młody człowiek - „miałem wrażenie, że jestem doładowywany przez źródło żywej siły.” Harry Hopkins, emisariusz prezydenta Roosevelta, pisał: „Gdziekolwiek się znajdował, był front.” Marszałek polny Sir Alan Brooke, niezbędny partner Churchilla w strategii i jego najsurowszy krytyk w prywatnych zapiskach, napisał w swoim dzienniku: „Dziękuję Bogu, że dano mi taką możliwość pracy u boku takiego człowieka i otwarcia oczu na fakt, że od czasu do czasu tacy nadludzie istnieją na tej ziemi.”