\"Boskie, ludzie. Cztery studia o poetyckim doświadczaniu Boga\" to książka, w której zostały przedstawione odmienne sposoby wyrażania indywidualnego stanowiska wobec \"metafizyczności\" w liryce okresu międzywojennego i pierwszych lat II wojny światowej. Oznaczają one - jak wyjaśniał Józef Czechowicz - \"splot zarówno myśli, jak dyspozycyj i akompaniamentu uczuciowego, leżący u podstaw światopoglądu artysty\". W prezentowanych szkicach ów światopogląd nie odwołuje się jednak tylko do prawowiernej religijności, ale przede wszystkim bierze pod uwagę \"metafizyczny system interpretacji świata\". Przeważa więc doświadczenie poszukiwania Absolutu oraz tego, co w ziemskiej sferze - naznaczonej oraz sprofanowanej wojną, cierpieniem, samotnością, chorobą i śmiercią - transcendentne i sakralne. Szkice, zbierające uwagi o doznawaniu \"metafizyczności\" wyrażonej w liryce Jerzego Lieberta, Władysława Sebyły, Tadeusza Różewicza oraz Wilhelma Szewczyka przynoszą obraz nieustannego zderzania się boskiego i ludzkiego. Pokazują indywidualny wymiar przeżywania prawd objawionych doprowadzających - jednych do wyznania wiary i chrześcijańskiego Boga; drugich do jedynie przekonania o istnieniu Absolutu, którego obecność przeszkadza w codziennej egzystencji; innych do duchowego zwątpienia w \"pustym kościele\", kolejnych do jeszcze głębszego doświadczania cierpienia egzystencji.