Nowa powieść autora fascynujących Liści croatoan. Podobnie jak tam, akcja rozgrywa się (na poziomie fabuły pojętej literalnie) w środowisku 18-19-latków. W istocie, jak w przypadku wszystkich utworów Kirscha, mamy do czynienia z parabolą — esejem o sprawach ostatecznych. Fabuła obejmuje siedem dni 1970 roku i jest metaforą procesu stworzenia świata, który — na zasadzie rekapitulacji — przebywamy w wieku dorastania. Powieść ma troje głównych bohaterów: Dawida, Daniela i Marię i każdemu z nich odpowiada specyficzny typ narracji. W języku, którym posługują się bohatrowie znajdują odbicie zachodzące w nich psychologiczne zmiany. Często ma on charakter strumienia świadomości, przepojonego elementami symbolizmu psychodelicznej ery dzieci-kwiatów i antypowieści. Zamiast biblijnego opisu stworzenia świata, autor używa hymnów Rigwedy, rozdzielonych na frazy korespondujące z biblijnymi dniami. Bohaterowie chodzą do szkoły, kombinują jak uniknąć odpytywania, rozmawiają o dziewczętach, dyskutują, kłócą się, kochają, piją alkohol i słuchają muzyki. Dzięki językowi, czytając powieść uczestniczymy bezpośrednio w zdarzeniach mających ukształtować całą przyszłość wchodzących w życie młodych ludzi. W prowadzonej jednocześnie „meta-narracji” autor przerzuca akcję na plan zjawisk porządku kosmicznego, w której obrazowane sekwencje zdarzeń to znaki i zdania  czytanej (i kreowanej) na wyższym planie księgi.