Lata osiemdziesiąte w pewnym reżimowym kraju przypominającym rumuński Siedmiogród, choć nie nazwanym po imieniu. Jedenastoletni narrator przeżywa bardzo szczególny i trudny rok swojego życia. Jego ojciec, lekarz, zostaje aresztowany za kontakty z opozycją i osadzony w obozie pracy. Osiemnaście rozdziałów, a właściwie opowiadań, tworzy chronologiczną zamkniętą całość: od aresztowania ojca po jego pojawienie się na pogrzebie dziadka bohatera. Dragomán pokazuje nam świat oczami dziecka, które wielu rzeczy nie rozumie, wielu rzeczom się dziwi, zawsze jednak wyczuwa jakiś podskórny nurt wydarzeń, przejmuje coś z lęku, jaki bezustannie towarzyszy dorosłym, choć jego własny świat pozostaje właściwie dosyć beztroski, zajmują go bowiem na co dzień sprawy, które na ogół zajmują jedenastoletnich chłopców; eskapady w podejrzane miejsca, na rozgrzebaną budowę czy do opuszczonych kamieniołomów.

Jednak spod tej pozornej beztroski wygląda prawda o brutalnym, okrutnym świecie dorosłych, o zdemoralizowaniu ludzi tworzących aparat przemocy; policjantów, nauczycieli (nie wszystkich) czy wysokich urzędników, takich jak dziadek, który na swój sposób kocha wnuka, lecz uczy go na przykład posługiwania się bronią i strzelania do kota. Pozbawiony czułostkowości, przejmujący język, surowa materia opisów – to wszystko sprawia, że powieść Biały król jest znakomitą literacką kreacją i nagrodzona została Nagrodę Tibora Déry oraz Nagrodę Sándora Máraia.