Codzienna pamięć o nim to sposób na przetrwanie mimo nieszczęść. Pustelnik życia John Wheelwright odmawia barwną litanię za kolegę ze szkolnych lat, który był dla niego w młodzieńczych latach doradcą, wzorem skromnych cnót i przede wszystkim nierozłącznym towarzyszem, tak często ingerującym w jego historię i wydarzenia w rodzinnym Gravesend. Oceńcie sami, jakie zdumiewające rzeczy dokonał w zastołmym nowoangielskim miasteczku lat 50. nieduży mesjasz Owen Meany. Choć przeraźliwie piszczy i w pisanych debatach upiera się przy STOSOWANIU WIELKICH LITER, warto go nie przegapić. Nie tylko wypowiada to, czego obłudna Ameryka długo się nie odważy wyartykułować, ale przede wszystkim nie pyta, co ojczyzna może zrobić dla niego, lecz co on może dla niej uczynić… Rozwiany nowoczesnością, a jednak porywający - paralela z męczeńskim życiem i dziedzictwem Jezusa Chrystusa stoi na szczycie twórczości Johna Irvinga. Z radością opowiadania, którego żywiołowość nie ustępuje ukochanemu Dickensowi, autor opisuje przyjaźń aż po grób. Nikt nie jest wyspą, musimy się przytulić do siebie i w erze hipokryzji wierzyć tylko w to, co ma sens. W „słodkich” latach 60., których myśli uśmierciła wojna w Wietnamie, okaże się to w pełnej nagiej prawdzie. "Niezwykłe objawienie w nieco chrapliwej prozie końca XX wieku. Odważne, wrażliwe i tak uszlachetniające, że czytelnikowi nie chce się wracać do rzeczywistości." - Stephen King, The Washington Post "Ta modlitwa rozróżnia wpojone przekonania od tego, w co naprawdę powinniśmy wierzyć. Owen pojmuje siebie jako narzędzie Boże i zna swój los - tak, jakby całe życie spędzał z nami wyłącznie dla tej ostatniej chwili." - The Guardian "Arcydzieło pisarza przedstawia nieokiełznanego proroka, waleczną intrygę i centralną myśl, której zdecydowanie nie należy lekceważyć." - Time "Sentiment autor przyznaje bez ogródek i pozostaje on tak wzruszająco czysty. Coś takiego opanowywali jedynie giganci XIX wieku. Ocenione więc ich staroświeckim językiem: Irving opisał szlachetne nadzieje bohaterów z niewyobrażalną wytrwałością, aż ciarki przebiegają po plecach." - The New York Times Book Review "Kłócił się z nami, ale nigdy na nas nie narzekał. Nigdy nie zrzucał odpowiedzialności na nas. Owen nie był tchórzem. Równał rzeszy bohaterów z Biblii i był dla nas żywym przykładem męczennika. Jak miałem wiedzieć, że jest bohaterem? (…) Nie wyglądał ludzkо. Miał posturę dziecka, ale jego ruchy były niepokojąco dorosłe; a jego występy na scenie były więcej niż „dorosłe” - były nadprzyrodzone. Wszystko to, oczywiście, zawdzięczał głosowi. Nawet gdyby wołał ‚KONIEC ŚWIATA ZBLIŻA SIĘ!’, i tak publiczność zalałaby śmiech. - fragment tekstu.