W literaturze ostatnich lat jest niewiele książek, które zajmowałyby się naszą niedawną przeszłością, i chyba nie ma żadnej, której tematem byłby okres kolektywizacji wsi w latach 50. W noweli Wiejski barok podejmuje próbę takiej historycznej refleksji Jiří Hájíček (1967), autor pokolenia, które dorastało dawno po tym mrocznym okresie wiejskich procesów. Historia zaczyna się pozornie niepozornie pewnego gorącego lata w parku zamkowym w Třeboni. Pavel Straňanský jest genealogiem, który w archiwach układa drzewa genealogiczne, głównie dla zamożnych emigrantów, którzy w dawnej ojczyźnie szukają swoich korzeni. Jedno niezwykłe zlecenie jednak prowadzi go do stosunkowo niedawnej historii i przed Pavlem nagle wyłania się opowieść o wiejskiej piękności Rozálii Zandlovej i chłopach z wsi Tomašice. Samotny poszukiwacz przemierza południowoczeską wieś, by z zapisów starych kronik i zeznań pamiętników stopniowo rekonstruować historię donosu, który w latach 50. doprowadził kilku chłopów do więzienia. Wszystko jednak coraz bardziej się plącze, a Pavel odkrywa, że jego niemal detektywistyczne poszukiwania, które prowadzą go aż do gorącej współczesności, zamiast jasnych odpowiedzi wywołują tylko kolejne pytania. A te pozostają w zasadzie ciągle te same, niezależnie od tego, czy chodzi o historię sprzed pięćdziesięciu lat, czy sprzed kilku tygodni. Jak człowiek powinien się obchodzić z winą, zemstą, przebaczeniem? Jaką władzę nad nami ma przeszłość?