Ekonomia polityki społecznej Tak jak poprzednie wydania, niniejsze przedstawia ekonomiczną teorię polityki społecznej. Może być ona aplikowana do wszystkich krajów uprzemysłowionych, krajów postkomunistycznych oraz wielu krajów rozwijających się o średnim poziomie dochodu. Choć jest to pozycja ekonomiczna, w dalszym ciągu napisana jest językiem przystępnym dla czytelników z dyscyplin pokrewnych. Teoria wyłożona w rozdziałach 2-5 podsumowana jest w aneksie do każdego z nich. Mimo że w miejscach, gdzie było to konieczne dla ujęcia pewnych ważnych koncepcji w sposób bardziej precyzyjny, pojawia się zapis formalny, wnioski są zawsze opisywane słownie. Równania mogą być więc pomijane przez tych czytelników, którzy gotowi są przyjmować wypływające z nich konkluzje na wiarę. Ponadto słownik pojęć wyjaśnia znaczenie terminów specjalistycznych, a także rozstrzyga kwestie różnicy ich znaczeń pomiędzy krajami. Książką mogą być zainteresowani czytelnicy związani z dyscyplinami, takimi jak ekonomia polityczna czy polityka społeczna, a także ci, którzy badają transformację w krajach postkomunistycznych lub problematykę rozwoju gospodarczego. Może okazać się też przydatna dla osób zaangażowanych w kształtowanie polityki w krajach OECD, krajach postkomunistycznych oraz rozwijających się o średnim poziomie dochodu (w tym szczególnie dla urzędników ministerstw finansów, departamentów zajmujących się zabezpieczeniem społecznym, zdrowiem, edukacją), jak również dla pracowników organizacji międzynarodowych, takich jak Międzynarodowy Fundusz Walutowy, Bank Światowy czy Organizacja Narodów Zjednoczonych. Główne argumenty tej książki pozostają niezmienione. Wielu ludzi (w tym ja) jest przekonanych, że hojny system zabezpieczenia społecznego powinien być nieodzowną cechą każdego cywilizowanego społeczeństwa. A to tylko jeden z argumentów za państwem opiekuńczym. Coraz lepiej rozpoznane przypadki zawodności rynku, którymi zajmują się, między innymi, ekonomia informacji, ekonomia behawioralna oraz teoria rynków niekompletnych, prowadzą do dwóch mocno ugruntowanych wniosków. Po pierwsze, kwestie związane z państwem opiekuńczym naturalnie mieszczą się w konwencjonalnych ramach teoretycznych ekonomii. Po drugie, zaangażowanie państwa poprzez instytucje składające się na państwo opiekuńcze może być z powodzeniem uzasadniane na gruncie efektywności. Państwo opiekuńcze przejmuje te zadania, które rynki realizują nie najlepiej albo wcale. W ramach zadań państwa opiekuńczego publiczne finansowanie (czyli obciążenie podatkowe) oraz dostarczanie świadczeń przez państwo powinno być optymalizowane, a nie minimalizowane. Przedmiotem kontrowersji nie powinno być zaangażowanie państwa jako takie, lecz jego określona forma oraz wybór celów dystrybucyjnych.