W 1973 roku do przeważnie hiszpańskojęzycznego korpusu autorów latynoamerykańskich wkroczył nowy, nie do przeoczenia głos po portugalsku: powieść Avalovara Brazylijczyka Osmana Linse szybko zdobyła zasłużoną sławę przynajmniej w świecie nieskrępowanym obłudnym purytanizmem reżimów autorytarnych. Opowieść o miłosnym związku jednego mężczyzny i stopniowo trzech kobiet jest także historią poszukiwania wyższego sensu i kosmicznego porządku bytu w rozpiętości między Ameryką Południową a starym kontynentem z jego kulturą, przede wszystkim jednak jest to zachwycający hymn miłości jako nadziei na odrodzenie świata w czasach nieswobody. Przyznana geometryczna konstrukcja formy powieści nadaje w najbardziej napiętych momentach kształt językowej magmie, która toczy się z niepowstrzymaną siłą świeżo tworzących się słów, odpowiadających potężnej nieugiętości pragnienia miłosnego i jego spełnienia. Osman Lins stworzył otwarty język cielesnej miłości o niemal mistycznym zasięgu, język, jakiego jeszcze tu nie było i który nie zna słów ani sytuacji nieczystych, ponieważ wszystkie w równie miłosnym porządku tworzenia są wyniesione do rangi poezji w poruszających obrazach poetyckich, co w tym względzie czyni z Avalovary nowoczesny odpowiednik Pieśni nad pieśniami.
Jeden z wielkich pisarzy brazylijskiej literatury ubiegłego wieku Osman Lins (1924-1978) jest po czesku dotychczas obecny jedynie prozą Retábl svaté Joany Caroliny (1966) w tomie Pięć brazylijskich nowel (1982). Po międzynarodowym sukcesie Avalovary zdążył przed przedwczesną śmiercią opublikować jeszcze powieść Królowa greckich więzień (1976).