Książka Cień Boga w ogrodzie filozofa. Parc de La Villette w Paryżu w kontekście filozofii „chôry” przedstawia filozoficzne dyskusje, jakie towarzyszyły projektowaniu rozległego parku w paryskiej dzielnicy La Villette.

Na teoretyczne założenia parku złożyły się teksty Bernarda Tschumiego, w których kwestionował on tradycyjne sposoby tworzenia dzieła architektury postulując w zamian zastosowanie długiego szeregu negacji, które porównywalne były z objawami kryzysu metafizyki charakterystycznego dla współczesnej filozofii. Nie jest zatem przypadkiem, że do publikacji zawierającej tekst teoretyczny Tschumiego na temat Parku de La Villette dołączony został esej Jacquesa Derridy rozwijający niektóre z koncepcji projektanta parku.

Kolejnym etapem włączenia filozofii w proces projektowania parku był cykl dyskusji Petera Eisenmana z Derridą, który całkowicie przeniósł tworzenie parku w świat myśli, bez akcentowania potrzeby ich realizacji w materialnej rzeczywistości. Głównym tematem tych dyskusji był problem „chôry”, który podjęty został przez późniejszych komentatorów i wykorzystany do interpretacji parku jako dzieła, w którym przejawia się filozofia początku odnosząca się do spraw polityki, moralności i religii.

Park został zatem zinterpretowany jako przestrzeń inwencji w zakresie tworzenia nowych zasad funkcjonowania wspólnoty i demokracji. Myślenie o przyszłości politycznej może jednak przekraczać horyzont zwykłych oczekiwań. Chociaż myśl filozoficzna zawsze złączona jest z problemami współczesności a metafizyka niekiedy splata się z bieżącą polityką, to jednocześnie do obyczajów filozofii należy także przekraczanie horyzontów i myślenie o całkowitej inności i niemożliwości. Rozważania na temat Inności przesunęły dyskusję w stronę tradycji teologii apofatycznej i współczesnych rozważań na temat wiary i religii. Parc de La Villtette zyskał wówczas nowe postsekularne znaczenia, które umożliwiają przypisanie mu funkcji świątyni Inności („L’Autre”) i Niemożliwości („Impossible”).