Do głównych tematów książki „Stoję i patrzę na czym ten świat stoi”. O twór­czości Ewy Lipskiej należą: spór z kultu­rowymi konwencjami podróżowania, „doświadczenie atopii”, czyli przeżycia człowieka bez miejsca, naznaczone nieufnością zapisy autobiograficzne, erozja pamięci i ubywanie materii świata, wreszcie spustoszenie prze­strzeni prywatnej – domu, miasta, kra­ju. Z tym wyliczeniem wiąże się prze­żywanie czasu w wierszach Lipskiej, w których żywioł trwania spotyka się z niszczącą siłą upływających lat, linearny przebieg wypadków traci swą ja­sność, przekształcając się w rumowisko oderwanych epizodów i chwil. W rze­czach zwykłych, codziennych pisząca dostrzega uparte przemijanie. Autorzy poszczególnych tekstów zwracają uwagę, że poetka z jednej strony odsłania grozę istnienia w wy­miarze historii, w doświadczeniach egzystencjalno-metafizycznych, odważnie wnika w zmieszaną ma­terię lęku, ukazuje udręki kruchego życia – bez daremnych złudzeń, fi­lozoficznych pocieszeń, językowych zaklęć. Z drugiej strony, przeciwsta­wiając się chorobie, traumę traktując jako źródło samowiedzy, a degradujące konieczności przekształcając w świadome wybory, sprzeciwia się panowaniu śmierci, oddala rozpacz, wyswobadza się z opresji bólu.\nZe wstępu Wojciecha Ligęzy i Anety Piech-Klikowicz