Paracelsus, właściwie Theophrastus Bombastus von Hohenheim (1493-1541), jest jednym z najważniejszych lekarzy i filozofów przyrody renesansu. Jego pojmowanie medycyny świadomie sprzeciwiało się tradycji. Paracelsus wzywał do zwrócenia się ku doświadczeniu, które miało zastąpić autorytety, odrzucił pewne teoretyczne podstawy ówczesnej medycyny i wprowadził do praktyki lekarskiej stosowanie alchemicznie przygotowywanych leków. Choć jego zainteresowania skierowane były ku medycynie, intensywnie zajmował się również rozważaniami z zakresu filozofii przyrody i teologii oraz praktyką alchemiczną, i to nie tylko w kontekście medycznym. To właśnie zainteresowanie Paracelsusa alchemią laboratoryjną oraz jego udokumentowana wiedza w tej dziedzinie dotyczą pism zawartych w przedkładanym tomie. Chodzi o dzieła, które w okresie wczesnego odbioru Paracelsusa, czyli pod koniec lat 60. i na początku 70. XVI wieku, rozpowszechniali drukiem paracelsiści Michael Toxites, Adam von Bodenstein i Gerhard Dorn. Chociaż zasadniczo są to teksty, które dziś uważa się za pseudonimiczne, czyli sfałszowane, w swoim czasie czytano je jako dzieła wyszłe spod pióra Paracelsusa. Teksty te w różnym stopniu czerpały z jego autentycznych dzieł, przejmowane idee różnie je uzupełniały i eksponowały ich „okultne” i alchemiczne aspekty. W swoim czasie były to teksty wyjątkowo wpływowe i często kształtowały wyobrażenie o twórczości i osobie Paracelsusa w ogóle. Trzon naszego wyboru stanowi pismo O naturze rzeczy, które początkowo pojawiło się w tomie zatytułowanym Metamorfoza doktora Theophrasta z Hohenheimu; stąd zapożyczyliśmy tytuł dla całej antologii. W jej skład wchodzą ponadto pisma: Manuał Theophrasta Paracelsusa o kamieniu mędrców, Alchemia Theophrasta Paracelsusa, O tinkturze lekarzy, Hermowa apokalipsa, Najcenniejszy skarb alchemii oraz wreszcie pismo zatytułowane Niebo filozofów.