Płynne życie przyczynia się do rosnących nierówności, niepewności i braku zaufania. Współczesne, nowoczesne społeczeństwo zrezygnowało ze swoich społecznych fundamentów i przekształciło stabilny, trwały porządek w postać miękką i elastyczną, wierząc, że dzięki temu osiągnie maksymalną otwartość. Takie społeczeństwo jednak nie potrafi trwale zachować formy, przelewa się z jednej pozycji w drugą, jego przejawy są krótkotrwałe, a cele mniej zaangażowane. Człowiek może opierać się tylko na minimum pewników i coraz mniej polegać na solidarności i odpowiedzialności jednostki. Socjolog Zygmunt Bauman, autor teorii o „płynności” współczesnego świata, w swojej książce Płynne życie nawiązuje do swojej najsłynniejszej publikacji Płynna nowoczesność. Bauman jest znany jako krytyk globalizacji i jej negatywnych skutków dla społeczeństwa ludzkiego. Chociaż dystansuje się od indywidualizmu, nie czyni tego z ideologicznej pozycji postmarksisty, lecz jako socjolog, który stojąc za elastycznością jednostki i nieograniczonymi możliwościami, które proponuje w dążeniu do sukcesu, dostrzega także narastający populizm, bezwzględność i technokratyczne pojmowanie życia. Jednostka przestaje się socjalizować i nie widzi swojej roli indywidualnej w działaniu na rzecz wspólnoty, lecz w zrzeszeniu ekonomicznym, skupionym wyłącznie na zysku, bez względu na solidarność i inne możliwe negatywne konsekwencje, na przykład w obszarze ekologii czy kultury. Myśli Zygmunta Baumana nie można czytać jak dogmatu, o co sam autor za życia nigdy publicznie nie zabiegał. Z pozycji akademika o zróżnicowanym doświadczeniu życiowym raczej starał się zwracać uwagę na problemy, które społeczeństwo samo tworzy i z którymi potem się mierzy, oraz wywoływać dyskusję na poruszane tematy.