Jesienią 1977 roku, po dramatycznych wydarzeniach „roku Karty”, Václav Havel spisał reportaż opisujący pierwsze godziny Ogłoszenia Karty 77, późniejsze dochodzenie, czteromiesięczny areszt śledczy nałożony na niego przez reżim komunistyczny, zwolnienie, a następnie bolesne samopoznanie. Jak Havel wspomina w Dálkovém výslechu, około stu stronicowy reportaż gdzieś ukrył i „już dawno nie pamiętam, gdzie. Może kiedyś go znajdę”. Za jego życia reportaż nie został odnaleziony, ale pojawił się w spuściźnie jego bliskiego przyjaciela Zdeňka Urbánka, gdzie odnalazł go jego wnuk David Dušek. Tekst, który ma w dużej mierze fragmentaryczny charakter, został w przeważającej części zrekonstruowany i teraz wydaje go Biblioteka Václava Havla. W pierwotnym konspekcie, który stanowi część rękopiśmiennego znaleziska, Václav Havel przewidywał kilka towarzyszących esejów innych autorów na tematy poruszane w tekście. W tym duchu wydany zbiór uzupełniono esejami Anny Freimanovej, Petra Blažka, Davida Duška i Michaela Žantovského, który jest jednocześnie redaktorem całego tomu. Anna Freimanová zajmuje się teatralnymi kontekstami tekstu Havla, w szczególności widoczną i przyznaną inspiracją do napisania faustowskiego Pokusy. Historyk Petr Blažek odpowiada na pytanie, które stawia Havel względem śledczych, którzy w 1977 roku zajęli się jego sprawą - „kim właściwie są: co znaczą? Dlaczego są?”. David Dušek wnosi osobiste wspomnienie o początkach Karty i jej inicjatorach z perspektywy ośmioletniego dziecka. Wreszcie Michael Žantovský podejmuje temat moralnych dylematów Havla z roku 1977 i próby ich rozwiązania.