Książka bada dziką, awangardową muzykę stworzoną po punku. Znany dziennikarz muzyczny Simon Reynolds wychwala futurystycznego ducha Joy Division, Gang of Four, Talking Heads czy Devo oraz innych zespołów, który zaowocował nieustannymi innowacjami w muzyce, tekstach, występach i stylu, a na początku lat osiemdziesiątych kontynuował się za pomocą wideo - na przykład błyskotliwym synth popem Human League, Depeche Mode czy Soft Cell, których sukces zbiegł się z nadejściem MTV. Przez całą książkę przewija się jak czerwona nić temat odniesienia do już wtedy przycichłej eksplozji punku. Nie chodzi jednak tyle o spuściznę punku jako stylu muzycznego, ile o jego ustanowiony etos, dążenie do wyzwolenia się, podejściem DIY, z pułapek ustalonego przemysłu muzycznego - muzycznie bardziej chodziło o to, dokąd pójść po wygaszeniu punku. Przez chwilę rozważaliśmy zastąpienie terminu post punk wyrażeniem nowa fala, bardziej znanym czeskim pamiętnikom. Prawda jest taka, że u nas to pojęcie używane było długi czas, a termin post punk przyjął się później niż gdzie indziej. Wkrótce jednak natknęliśmy się na dwa istotne „ale”. Po pierwsze trudno nazwać nową falą zespoły industrialne czy np. Residents albo Birthday Party. A co z nowojorskimi zespołami, które określeniem no wave przeciwstawiały się new wave? Zdecydowanie bardziej utrwalił się obraz nowofalowców jako eleganckich młodzieńców z długimi grzywkami i cieniami do powiek, pozujących dumnie przy swoich syntezatorach (prawda, w drugiej części książki kilka takich znajdziemy). Po drugie dziś powszechnie mówi się o postpunkowym revivalu - niewielu użyłoby określenia nowofalowy revival. A czy to w końcu nie jest wszystko jedno? To od was zależy, czy trzymacie w ręku książkę opisującą historię post punku, czy raczej nowej fali.