Julius Evola (1898-1974) należy do czołowych ezoteryków i antymodernistów XX wieku. W powojennie wydanym zbiorze esejów zatytułowanym Metafizyka wojny, z których większość powstała w latach trzydziestych i czterdziestych, zajmuje się wojną, śmiercią i zwycięstwem z duchowej i heroicznej perspektywy. Aby wykazać uniwersalność religijnego podejścia wojowników do walki, przytacza przykłady ze staronordyckich, wedyjskich, rzymskich, perskich, islamskich, krzyżowców i innych tradycji, które potwierdzają ponadkulturowe pojmowanie wojny jako możliwości duchowego wyzwolenia i drogi Bożej. Wojnę jako drogę działania uważa za równie wartościową i przynoszącą nie mniejsze duchowe owoce jak drogę kontemplacji, właściwą mistykom, dewocji i medytacji. Zwraca również uwagę na nowoczesną, masową i technologiczną wojnę oraz ówczesną militaryzację społeczeństwa i inne powiązane kwestie, gdzie jednak przeważnie przyjmuje perspektywę swojej ojczyzny i epoki, tj. Włoch Mussoliniego. Tekst Metafizyki wojny opatrzony jest przypisami tłumaczy i redakcji oraz przedmową, która umieszcza te eseje zarówno w kontekście czasu i miejsca ich powstania, jak i w całości twórczości autora oraz kompleksie filozoficzno-ezoterycznej szkoły integralnego tradycjonalizmu. W przedmowie podjęto próbę wyraźnego odróżnienia elementów ówczesnej ideologii, którym Evola w zebranych tu esejach niestety nie zawsze potrafił się wystrzec, od wartościowego i ponadosobowego rdzenia jego pojmowania duchowego wymiaru doświadczenia wojny.